Ren Forens! Ren

Daar zit ik dan, op een vroege donderdagochtend op het centraal station in Utrecht. Het is druk, heel druk, maar deze ochtend hoor ik niet bij de rennende en hijgende massa mensen die elke dag als een kudde gnoes op de Afrikaanse savanne het station door raast. Vandaag geen 'trage Trudy' voor me, die je het liefst een Formule 1-workshop zou geven voor kerst, of een 'arrogante Alex' waarbij je het liefst een schaar zou zetten in die net iets te glimmende jas van hem. Nee, vandaag zit ik op een bankje en bestudeer ik de mensen die voorbij komen.

En zoals ik al zei, komen er genoeg mensen voorbij. De eerste die me opvalt is een kale man, ergens in de vijftig, die met vertrokken gezicht zich een weg probeert te banen door de tegenliggers. Aan de koffievlek op zijn beige jas te zien, heeft hij tevergeefs geprobeerd zijn Starbucks koffie te beschermen. ‘Had ik nu toch maar het dekseltje erop laten zitten’ zal hij vast denken. Ik vraag me af of ik deze meneer kan indelen in een mensbeeld. Een rationeel iemand is het sowieso niet. Ga maar na, erg bevlogen met zijn eigen welbevinden zal hij niet geweest zijn: koffie gehaald in de spits ("Dat kan toch nooit goed gaan!") en dan ook nog moeten haasten naar het perron voor de trein. Nee, ik plak hem toch een horizontaal (vooral oppervlakkig) etiket op. Er zijn namelijk verschillende zaken die hem bezig houden; hij vindt zijn dagelijkse bak koffie belangrijk, maar wil ook graag de trein halen. Dit soort figuren bellen terwijl ze achter het stuur zitten en voeren een zakelijk telefoongesprek terwijl ze staan te koken, oftewel ze vertikken het om hun aandacht op één handeling te richten.

De kale meneer is nog maar net uit mijn zichtsveld verdwenen, of een ander markant persoon komt alweer om de hoek kijken. Ja, deze heeft echt haast! De mevrouw, ergens in de dertig gok ik, zal vast te laat zijn voor een afspraak, anders ren je natuurlijk niet zo hard. Het is trouwens best een humoristisch aanzien, want als ik aan de term charmant denk komen er geen dames rennend op hakken naar boven! In ieder geval kan iedere vorm van een rationele instelling bij deze mevrouw weggestreept worden, want te laat zijn kan nooit leiden tot het voldoen aan eigen doelstellingen.

Nee, de enige persoon waar ik een uitgesproken mensbeeld aan kan koppelen, is de jongen achter de NS-piano. Zonder op zijn omgeving te letten, laat hij verschillende deuntjes de revue passeren. Van Eminem met 'Mockingbird' tot 'Karma Police' van Radiohead, alle klassiekers komen voorbij. Hier en daar een stukje pingelen tussendoor en dit alles tot welbehagen van mijn oren en die van de voorbijstrevende OV-gebruikers. De jongen van rond de achttien toont zijn kunsten voluit en doet dat met klasse. Wat een romanticus die knul!